Nothing Personal (Just Simple Thoughts)

      শ্ৰীলঙ্কাত আজি যি হৈছে সেয়া হ'বলগীয়া আছিলেই, কেৱল মাত্ৰ সময়ৰ অপেক্ষাহে আছিল। যিকোনো মানুহৰে সহ্যৰ এটা সীমা থাকে। সকলোৰে বাবে সেই সীমা একে নহয়। আৰু যেতিয়াই অধিকাংশৰ সেই সহ্যৰ সীমা অতিক্ৰম কৰে তেতিয়াই এনে ধৰণৰ গণবিক্ষোভৰ সৃষ্টি হয়। এয়া কোনো দল সংগঠনে মানুহ গোটাই কৰা আন্দোলন নহয় এয়া স্বতঃস্ফুৰ্ত গণজাগৰন। সেয়েহে এই আন্দোলনক কোনো সুবিধাবাদী নেতাই, কোনো সুবিধাবাদী গায়ক, অভিনেতাই বিপথে পৰিচালিত কৰিব নোৱাৰে।       এনেকৈয়ে ১৭৮৯ চনত ফৰাচী বিপ্লৱৰ সূচনা হৈছিল। মানুহে খাবলৈ নাপালেও হয়তো এনে আন্দোলন নকৰিলেহেঁতেন কিন্তু যেতিয়া সৰ্ব সাধাৰণ ৰাইজে ভোকত পেটৰ ভাতমুঠি যোগাৰ কৰিব নোৱাৰে , নিজৰ ল'ৰা ছোৱালী ভোকত কলমতীয়াই মৃত্যু বৰণ কৰে চকুৰ আগত আৰু ঠিক সেই সময়তে তেওঁলোকে দেখা পায় সমাজৰ মুষ্টিমেয় অল্পসংখ্যক মানুহে সমগ্ৰ সা সুবিধাৰে ৰাজকীয় জীৱন কটোৱা, তেতিয়াই আৰম্ভ হয় এনেধৰণৰ বিক্ষোভৰ।       ফ্ৰান্সটো সেইসময়ত এইধৰণৰ ঘটনাই ঘটিছিল। সাধাৰণ ৰাইজে পেটৰ ভোকত মৃত্যু বৰণ কৰিছিল আৰু ৰাজপৰিয়াল তথা তেওঁলোকৰ চাতুকাৰ এক শ্ৰেণীৰ অভিজাত সমাজে সকলো দেখ...

'বেমাৰ হোৱাটো ভাল', বেমাৰত পৰিব লাগে।  হয় ঠিকেই পঢ়িছে, মাজে মাজে কেইবছৰমানৰ মূৰে মূৰে আমি বেমাৰত পৰাটো আজিৰ দিনত খুবেই জৰুৰী হৈ পৰিছে। বেমাৰ মানে মই কোনো মাৰাত্মক দূৰাৰোগ্য বেমাৰৰ কথা কোৱা নাই, কিন্তু চাৰি পাচদিনমানৰ বাবে বিচনাত পৰাকৈ জ্বৰ পানী লগা জাতীয় বেমাৰৰ কথাহে কৈছোঁ। আজিকালি এই যান্ত্ৰিক যুগত আমিবোৰ ইমানেই যন্ত্ৰ হৈ পৰিছোহক যে আনৰ লগত বাদেই দিলোঁ নিজৰ লগতো এষাৰ কথা পাতিবলৈ সময়ৰ অভাৱ হৈ পৰিছে। আৰু নিজৰ মাজত অকনমান সময় যি বিচৰণ কৰিব নোৱাৰে বা নকৰে সি প্ৰকৃতাৰ্থতে যন্ত্ৰলৈ ৰূপান্তৰিত হয়।  আগৰ দিনত মানুহে খেতি খোলা সামৰি বা অইন প্ৰয়োজনীয় কাজখিনি কৰি অ'টাই বাহিৰৰ চোতালতে বা জুহালৰ কাষত বহি সমনীয়াৰ লগত সুখ দুখৰ কথা পাতিছিল আৰু অকলশৰীয়া অৱস্থাত সুবিশাল আকাশৰ মাজত নিজৰ অৱস্থিতি বিচাৰিছিল। এই অভ্যাসৰ বাবেই তেওঁলোকৰ মনবোৰ বহল হৈছিল, মানবীয় গুণবোৰৰ বিকাশ ঘটিছিল।  মাজে মাজে যদি আপুনিও আকাশৰ ফালে একোবাৰ চোৱাৰ অভ্যাস কৰে দেখিব আপোনাৰ মনৰ পৰাও অহংকাৰ ভাব নাইকিয়া হৈছে, আপুনি বুজি উঠিব কিমান ক্ষুদ্ৰাতিক্ষুদ্ৰ আপুনি আৰু তাতোকৈ ক্ষুদ্ৰ আপোনাৰ অহংকাৰ। বৰ্তমানৰ যুগত আগতেই কৈ অহাৰ দৰেই ...

      ছেমুৱেল টেইলৰ কলেৰিজে ৰচনা কৰা আৰু ইংৰাজী সাহিত্যৰ এটা বিখ্যাত কবিতা হৈছে কুবলা খাঁ। ইয়াক আন দুটা উপনামেৰেও জনা যায়। A Vision in a dream আৰু A fragment। ১৭৯৭ চনত ৰচিত এই কবিতাটো প্ৰকাশিত হৈছিল ১৮১৬ চনতহে।        এই কবিতাটোকলৈ এটা কাহিনী আছে যিটো বহুতেই জানে বিশেষকৈ ইংৰাজী সাহিত্যৰ ছাত্ৰই। সেইসময়ৰ ইংৰাজী সাহিত্যৰ কবিসকলৰ প্ৰায়সংখ্যকেই নিচাত মগ্ন হৈ বিশ্বৰ বিখ্যাত কবিতা সমূহ লিখিছিল বিশেষকৈ আফিংৰ নিচাত।        এদিন কলেৰিজে কুবলাই খাঁৰ দ্বাৰা স্থাপিত তেওঁৰ ৰাজধানী চহৰখনৰ বিষয়ে এটা লেখা পঢ়ি থাকোতেই আফিঙৰ নিচাতে টোপনিত পৰিল। আৰু টোপনিতে এই কবিতাটো সৃষ্টি হৈছিল, অৱশ্যে ইয়াতকৈও অধিক সুন্দৰকৈ।       সাৰ পাই উঠি কলেৰিজে সপোনৰ কবিতাটোৰ পংক্তি বিলাক লিখিবলৈ একান্ত মনে বহি যায়।       ২০০ৰ পৰা ৩০০ লাইন মানৰ এই স্বপ্নৰ কবিতাটোৰ কেৱল ৫০ শাৰীমান লিখাৰ সময়তেই ওচৰৰ গাঁৱৰ এজন ব্যক্তি আহি কলেৰিজৰ লগত প্ৰায় এঘন্টামান সময় অতিবাহিত কৰে।       ব্যক্তিজনক বিদায় দি পুনৰ কবিতাটো লিখিবলৈ বহি দেখে য...